Να σε χτυπήσω διχως οργή
Δίχως μίσος, σα χασάπης,
σαν το Μωυσή το βράχο!
Θα κάνω απ' το βλέφαρό σου
Για να ποτίσω τη Σαχάρα μου
Ν'αναβλύσουν του πόνου τα ύδατα.
Ο πόθος μου. θρεμμένος μ' ελπίδα,
Στ' αλμυρά δάκρυά σου θα επιπλεύσει
Σαν πλοίο που στο πέλαγος ξανοίγεται,
Και στην καρδιά μου, που θα μεθύσουν
Οι προσφιλείς σου λυγμοί, θ' αντηχήσουν
Σαν τύμπανο που έφοδο χτυπά!
Μήπως δεν είμαι μια παράφωνη συγχορδία
Μες στη θεία συμφωνία,
Χάρις στην αδηφάγο Ειρωνεία
Που με κινεί και με δαγκώνει;
Είναι μες στη φωνή μου, τη βροντόλαλη!
Είναι όλο μου το αίμα. τούτο το μαύρο φαρμάκι!
Είμαι ο δυσοίωνος καθρέφτης
Όπου κοιτάζεται η Μέγαιρα!
Είμαι η πληγή και το μαχαίρι!
Είμαι το χαστούκι και το μάγουλο!
Είμαι τα μέλη κι ο τροχός,
Και το θύμα και ο δήμιος!
Είμαι της καρδιάς μου ο βρικόλακας,
-Ένας απ' αυτούς τους μεγάλους εγκαταλειμμένους,
Στο αιώνιο γέλιο καταδικασμένους,
Που δεν μπορούν πια να χαμογελάσουν.
Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ
(Charles Pierre Baudelaire, Παρίσι, 9 Απριλίου 1821 - 31 Αυγούστου 1867)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου